Φόβου Μονόλογος

Φοβάμαι τους ανθρώπους°

φοβάμαι τους πτωχούς τω πνεύματι

και τους καλούς σαμαρείτες

τα δάκρυα χαράς απ΄τις

κομματιασμένες κλειτορίδες.

 

Φοβάμαι την απόλαυση

που οδηγεί στα κρεματόρια

της λήθης, την εξουσία των Νεκρών

το χρώμα της δουλείας

τα ασπρόμαυρα μυαλά και τους κουβαλητές τους.

 

Πιο πολύ φοβάμαι, τους φοβισμένους°

φοβάμαι που τι φοβούνται δε γνωρίζουν, γιατί

στου φόβου εκπαιδεύτηκαν την κατανάλωση.

 

Φοβάμαι ότι θα έρθει, ότι είναι

και ότι υπάρχει, φοβάμαι που η φαντασία μου

τη σκέψη αντιγράφει.

 

Φοβάμαι του χάους την ουρά

που, που και που με μαστιγώνει

φοβάμαι τη ζωη μα πιο πολύ το θάνατο

ή μηπως είν’ το ανάποδο.

 

Φοβάμαι και μισώ τον ίδιο μου

τον εαυτό, που άνθρωπος γεννήθηκα

και άνθρωπος θα πεθάνω.