Είμαι ο θάνατος
ενσαρκωμένος,
είμαι αυτό που φοβάσαι
είμαι όλα αυτά που φοβάμαι
και τίποτα παραπάνω
.
Σαν ύπαρξη για να υπάρχω
είμαι προορισμένος
και οφείλω να πεθάνω
αντί να σκέφτομαι
το θάνατο
.
Όσο μακριά και αν μπορέσουμε να συνοδέψουμε τον άλλον στον θάνατο του
αυτός ο τελευταίος μας ξεφεύγει αμετάκλητα
.
Να γιατί όταν κλαίμε τους νεκρούς, κλαίμε στην πραγματικότητα για μας τους ίδιους,
είμαστε καταδικασμένοι να πεθάνουμε μόνοι μας
.
Είναι και ο θρήνος ένας μικρός θάνατος
μιά σχετική ασυνέχεια της χρονικότητας
έχεις ταυτοχρονα πεθάνει και επιβιώσει
του ίδιου του θανάτου σου
.
Είναι αλήθεια ο θάνατος
αληθινή και η απώλεια
.
Ίσως ο θάνατος του άλλου
να μας συγκινεί περισσότερο απ΄το δικό μας
γι’αυτό και εύκολα πεθαίνουμε για τον άλλο
.
Σίγουρα όμως δεν πεθαίνουμε για τον άλλο
απλά καθυστερούμε λιγάκι το χρόνο,
καθυστερούμε
.
Το σώμα κατακτά την αλήθεια του
μόνον όταν βρεθεί το ίδιο μέσα στο απόλυτο άλγος
.
Αυτό είναι το πένθος°
μιά εμπειρία συνπαρουσίας μου μαζί σου
στην πνευματική ενσωμάτωση, εκεί
που όλα τα βάσανα ονομάζονται αρετές
.
Λένε για τον άνθρωπο
πως η ζωή είναι μικρή
και είναι, για τους μικρούς
και κάθε θάνατος πρώιμος,
και είναι, για τους πρώιμους
.
Ο χρόνος μας είναι
ένα παιδί που παίζει
μετακινώντας τα πίονια:
η βασιλεία ενός παιδιού
.
Η ζωή θα’ ναι για πάντα
η ερωμένη του θανάτου
